Gij die mij niet ziet

3 - 4 - 5 december komen Wim Helsen en Bruno Vanden Broecke met hun nieuw theaterstuk 'Gij die mij niet ziet' in C-Mine Genk. Ik kijk hier echt al naar uit omdat deze twee het beste zijn wat Vlaanderen te bieden heeft. Twee topacteurs en topkomieken. Wim Helsen vooral bekend van zijn comedy-shows 'Heden Soup', 'Bij mij zijt ge veilig' en 'Het uur van de prutser'. Bruno Vanden Broecke is bekend als acteur uit 'Het Eiland', 'Loft' en 'De Ronde' waar hij ook samen met Wim Helsen heeft gespeeld. Samen zullen ze garant staan voor stukje absurd theater. Voor wie een voorproefje wilt kan het filmpje bekijken op de volgende link.
 http://vimeo.com/30781083
Het verslag zal volgen na 4 december!

Foto's dag van de architectuur

Dag van de Architectuur 9/10/11

Zondag 9 oktober ben ik op stap gegaan voor de dag van de architectuur. Voor deze gelegenheid worden er verschillende gebouwen in verscheidene steden opengesteld. Architectuur geniet een grote voorkeur bij mij, daarom heb ik eerst deze studie geprobeerd vooraleer ik met de lerarenopleiding begon. Voor deze gelegenheid heb ik nog een medeleerling meegevraagd die momenteel in zijn 5^de en laatste jaar architectuur zit, deze kon mij dus nog extra informatie verschaffen. Wij kozen ervoor om naar Genk te gaan en daar een paar gebouwen te bezoeken.

De dag begon met een teleurstelling want het eerste gebouw, ‘de Steymer’ een sociaal wooncomplex met een dienstencentrum, ging pas namiddag volledig open voor bezoekers. We konden wel de buitenkant bewonderen door er eens omheen te wandelen. De architectengroep LAVA heeft hier getracht om zoveel ruimte te creëren door met uitsparingen te werken, dit is zeer duidelijk op de eerste foto. Het gebouw is in twee gedeeld met een wandelpad tussen de twee delen. Onderin is er de garage voor de bewoners en medewerkers. Spijtig dat we niet meer informatie konden krijgen over het gebouw zelf, want de rondleidingen startte pas in de namiddag. Als conclusie is dit een zeer modern complex dat aantoont hoe men ‘collectief kan wonen in een verdichte context’.

Volgende halte was de C-mine site in Genk. Hier waren verschillende gebouwen opengesteld, maar eerst hebben we de omgeving eens verkend. Het domein is een oud mijnencomplex dat helemaal gerenoveerd is (of aan het renoveren zijn). Op de site kunnen er drie gebouwen bezocht worden. Als eerste zijn we naar het C-mine cultuurcentrum gegaan wat door de architectengroep 51NE helemaal gerenoveerd en aangepast tot een modern complex. Het eerste wat opvalt, is de ingang tot het gebouw. Er zijn verschillende deuren waarin als het ware naar toegezogen wordt. Eenmaal in de binnen is zoveel mogelijk van het oude gebouw bewaard gebleven en in waarde hersteld. De enige veranderingen is een glazen middenstuk waar de receptie is gevestigd. Verder staan hier vooral oude machines die gebruikt werden tijdens voor het de mijnperiode, het is dus een historisch museum. Ook hier hadden we wat pech want de rondleiding was al vertrokken, maar konden toch nog een stukje aansluiten. Toen we bij de groep aansloten was de klemtoon van de rondleiding vooral gericht om het historische en niet op de architectuur van het gebouw en de vernieuwingen. Dit was wel spijtig want extra informatie krijgen over het concept van de architecten had een grotere meerwaarde gegeven op deze dag. Toch was de moeite waard om deze uitleg eens te krijgen over de werking van het mijngebouw vroeger. Na de rondleiding begaven we ons naar de laatste halte van de dag, MAD-faculty.

De MAD-faculty is een samenwerkingsverband van de KHLim en PHL en staat voor Media, Arts & Design faculty. Men kan hier dus een hogeschool opleiding volgen in een van deze kunstrichtingen. Bij onze binnenkomst stonden twee personen ons op te wachten, deze gaven ons een korte uitleg over het gebouw en over het parcours dat we moesten afleggen. Het grote concept van het gebouw is dat heet aansluit qua schaal, vormentaal en materiaalgebruik bij de industriële architectuur van de voormalige mijngebouwen. De architecten (Bogdan en Van Broeck) lieten zich dan ook inspireren door de steenkool. De buitenkant, bestaande uit geperforeerde staalplaten, refereren naar het beeld van steenkool onder de microscoop. Voorts werd met veel open glaspartijen en dakkoepels gewerkt voor het mooie uitzicht rondom het gebouw. Dit zorgt ook voor een grote openheid in het gebouw. Na de uitleg volgde we het traject en konden we eens een kijkje nemen in dit schoolgebouw. Er waren een paar klaslokalen opengezet, er werden wat projecten van leerlingen tentoongesteld en er speelde een kortfilm af. Het is een speciaal gebouw met een aparte indeling en zeer veel eigenaardige zitplaatsen. Het was een mooie afsluiter voor deze dag van de architectuur.

Soundspace

Op dinsdag 27 september ben ik een bezoekje gaan brengen aan de tentoonstelling ‘Soundspace’ in het CIAP. Het is een kleine tentoonstelling met slechts vier werken waarbij het vooral draait rond de relatie tussen geluid en beeld. 

Bij het binnekomen is direct het werk van Erwin Stache zichtbaar. Bij 87,3 Kilo Ohm steken 5 metalen staven omhoog. Niet echt spectaculair van uitzicht maar bij aanraking van de staven komen er ook geluiden vrij. Door verschillende staven gelijktijdig aan te raken kunnen er combinatie van geluid ontstaan. Het is een interactief werk waarbij de bezoeker gedwongen wordt om deel te nemen en in interactie te treden met het kunstwerk. Voor sommige is dit een waar speeltje waar ze mee bezig kunnen blijven.

Als we de bocht nemen komen we bij het werk van Frederik De Wilde. Ook bij I Paint with Data laat de kunstenaar de bezoeker actief bezig zijn. Er hangen verschillende foto’s op de muur met daarvoor een staander met hoofdtelefoon en vier knopjes. Bij het opzetten van de hoofdtelefoon kwam er nog geen geluid uit maar door te draaien met de knopjes werden er verschillende geluiden hoorbaar. Deze geluiden komen dan overeen met de foto’s op de muur. De foto’s geven de geluidsgolven weer de bezoeker op dat moment hoort.

Verder in de tentoonstelling is er een heuse installatie opgebouwd. Bij Pavilion van Paul Devens draaien twee wanden een ronde omheen een zetel. Buiten de wanden staan een aantal geluidsboxen. Door op de zetel te gaan zitten beleef je kunstwerk mee. Door de bewegende wanden krijg je vaak het gevoel dat je ingesloten geraakt, of net het omgekeerde dat er een grote ruimte rondom je heen komt. De muziek varieert van rustgevend tot lawaaierig. Er ontstaat een tegenstrijdig gevoel van te blijven zitten of om snel weg te lopen.

Als laatste is er het werk van Pieter Geenen. Middenin de tentoonstelling is er een aparte kamer voor pulsation. De kamer is pikkedonker waardoor al snel iedere bezoeker zijn gsm boven om toch maar iets te zien. Voor mij duurde het dan ook even totdat ik zag dat er ook een film werd afgespeeld. Ik voelde mij niet echt op mijn gemak in deze kamer omdat je constant het gevoel hebt om ergens tegen aan te lopen of om te struikelen. Lang ben ik dan ook niet blijven kijken naar de film.

Als conclusie is dit een korte maar zeer leuke tentoonstelling waarbij je als bezoeker zelf actief moet bezig zijn. Zeker een aanrader voor iedereen.